it isnt perfect, but what is perfect?

Przedwczoraj nie mogłam nic konstruktywnego wymyślić. Wczoraj Anka widziała jak się z tym męczyłam i w końcu poległam.
A dziś? Dziś coś się we mnie budzi, buzuje, gnębi, męczy, tyka, razi w oczy. Narusza każdy nerw. Zabawna część - chujwieco.

Jak jest dobrze, po co to wyrzucać z siebie? No, chyba, żeby się z kimś radością podzielić, ale tak niesamowicie często ludie patrzą wtedy na nas z zawiścią, jak na błaznów.
Jak jest źle,  to chcemy to z siebie wyrzucić, ogromna część ludzi pragnie przekazać to zło czające się w swoim sercu komuś innemu, najlepiej wszystkim dookoła. Aco! Niech mają tak źle jak oni.
A gdy nie potrafimy sprecyzować tego, co w nas siedzi, drapie, gryzie i męczy? Co wtedy zrobić? Albo boimy przyznać się do czegoś, co jest w nas głęboko, i w pewnym momencie zaczynamy oszukiwać samych siebie tak głęboko, że po paru razach zaczynamy być w stanie uwierzyć we wszystko. W co tylko zechcemy. I co wtedy?

brrr. Czasami cieszę się, że mam taką samoocenę, przynajmniej nie jestem w stanie się tak perfidnie okłamywać.