Come as you are

Siedzę. Dookoła cztery ściany. Idealnie białe, idealnie gładkie. Spoglądam w górę, w biały sufit, starając się dojrzeć więcej. Bo wiesz, ja lubię marzyć. Nie lubię mieć marzeń. To spora różnica, prawda?
Teraz jestem na polanie. Dookoła panuje ciemność, ale pomimo to widzę dokładnie. Widzę potwora sunącego w moją stronę. W zasadzie to tylko cień. Czarny, nieprzejrzysty... Nie boję się go, przecież nie zrobi mi krzywdy. To tylko wytwór mojej wyobraźni.
Tylko Oni są w stanie zrobić mi krzywdę. To potwory wyposażone w samodzielny umysł i niezależne ode mnie. Przynajmniej z początku. Każdego można przecież sobie podporządkować.
Mimo to i tak za nimi nie przepadam, choć muszę żyć w tym wielkim śmietniku myśli. Bardzo fałszywym zresztą.
A ja żyję sobie wśród Was.

(tak, wiem, straszne)